24 آبان

امروز جلسه اولیا و مربیان پسرم بود.برای رفتن اماده میشدم که طبق معمول دخترک ما نق میزد که همراه من بیاد.هر چی میگفتم اونجا جای بچه نیست فایده نداشت.یعنی اصلا عقلش نمیرسید که من چی میگم و فقط پافشاری میکردی برای همراه شدن ..تو مسیر بهش میگفتم اونجا که رفتیم نق نمیزنی ، نمیگی بریم،نمیگی موبایل میخوام،اونجا آب نیست،دستشویی نیست ،آدامس هم نیست ،صدات در نمییاد. طفلی همه شرطها رو قبول می کرد . یه ربع نشده بود که وارد سالن شده بودیم،   نق زدنش شروع شد و تمام اون مواردی که اون بالا ذکر کردم رو طلب میکرد.علاوه بر این که میگفت منو بغل کن یا میخواست برگرده خونه.صندلیش رو جابجا میکرد و صداش آزار دهنده بود..هی من چشم غره بهش میرفتم به این معنا که همه اینا رو باهاش طی کرده بودم واون زیرش زده بود.

نکته جالب قضیه اینجا بود که دکتر روانشناسی که در جلسه  صحبت میکرد دقیقا به همین مشکل من و دخترم اشاره کرد..میگفت که بچه های زیر 7 سال رو محدود نکنید .شاید تو خونه بهش سپرده باشید که وقتی فلان جا رفتیم دست به چیزی نزنی /صدا نکنی /شلوغ نکنی  واون بچه هم قبول کرده باشه.ولی بچه حس کنجکاویش رو نمیتونه کنترل کنه .  نباید بچه ها رو محدود کنیم و باید آزادشون بذاریم و خودمون رو برای هر خرابکاری که از اونا سر میزنه آماده کنیم..من هم از خدا خواسته /دیگه به بچه گیر ندادم و گذاشتم کله ملت رو بخوره.به نظرم بازم صدای دختر من منطقی تر بود تا صدای آهنگ شادمهر وسط جلسه( زنگ موبایل مردم)!

***************

یه نکته  دیگه هم  که دکتره تو این جلسه عنوان کرد برام جالب بود و این بود که رفاه زیاد بچه ها رو نابود میکنه .

من  شخصا به این موضوع اعتقاد دارم و تا جایی که ممکنه و به من مربوط میشه   رعایت میکنم.گاهی بذاریم که بچه ها سختی بکشند تا آبدیده بشن و سرد و گرم روزگار رو حس کنن .همیشه چیزایی که به راحتی به دست مییاد قدرو ارزشش دونسته نمیشه.