قدرت عجیب یک کودک

جمعیتی عظیم، مردی را در خیابان می بردند، بازوهای مرد با ریسمان بسته شده بود. مرد، بلند قد و راست قامت بود، سرش را بالا گرفت و همچون پادشاهی گام برداشت.از سیمای باوقارش آشكار بود كه او مردمی را كه احاطه اش كرده بودند تحقیر می كرد و از آنان متنفر بود.
جمعیتی که با ابراز تنفر فریاد می زدند : "به او شلیك كنید! بكشیدش، همین الآن! گلویش را ببرید! او جنایتكار است! بكشیدش!

او افسری بود كه، در جریان شورش مردم، از حکومت جانبداری كرده بود. اكنون مردم او را گرفته بودند، و برای اجرای مجازاتش می آوردند.

مرد با شگفتی با خود گفت: "اكنون چه كاری می توانم بكنم؟ خب، هیچ کس برای همیشه پیروز نمی شود. هیچ كاری نمی توانم بكنم. شاید زمان مرگ من فرا رسیده است. شاید این سرنوشت من است." با وجود آنكه ناامید بود، با خونسردی شانه هایش را بالا انداخت و لبخندی سرد به اسیركنندگانش زد.

فریادها ادامه یافت. مرد شنید كه فردی می گوید: "خودش است! همان افسر است! همین امروز صبح بود كه او به طرف ما تیراندازی می كرد.
جمعیت با بی رحمی به جلو فشار آوردند، و او را به جلو بردند. وقتی آن ها به خیابانی كه از اجساد مردگان دیروز پر شده بود آمدند، اجساد هنوز در پیاده روها انباشته شده و توسط سربازان دولت حفاظت می شد. جمعیت خشمگین شدند. "چرا منتظر مانده اید؟ بكشیدش!"

زندانی روی در هم كشید و سر خود را بالاتر گرفت. جمعیت او را تحقیر كردند، اما او بیش تر از آنچه آن ها از او متنفر بودند، از آن ها متنفر بود.

چند زن با هیجان شدید فریاد زدند: "بكشیدش! همه شان را بكشید! جاسوس ها را بكشید! روسا را! وزرا را! اراذل را! همه شان را بكشید!" اما رهبر جمعیت اصرار داشت تا او را جلوتر بیاورند، درست پایین میدان شهر، جایی كه قرار بود جلوی چشمان تمام جمعیت كشته شود.

آن ها خیلی از میدان شهر دور نبودند هنگامی كه، در یك سكوت بی سابقه، گریه ی گوشخراش كودكی در پشت جمعیت شنیده شد!

"پدر! پدر!" پسر بچه ی شش ساله ای از میان جمعیت فشار آورد تا به زندانی نزدیك تر شود. "پدر! آن ها می خواهند با تو چه كنند؟ صبر كن، صبر كن، مرا با خود ببر، مرا ببر."

داد و فریادهای مردم خشمگین در نقطه ای كه كودك بود متوقف شد، جمعیت از هم جدا شدند تا به او اجازه ی عبور بدهند، گویی كودك كنترل عجیبی بر روی مردم داشت.

زنی گفت: "نگاهش كنید! چه پسر بچه ی دوست داشتنی یی!"

كودك فریاد زد: "پدر! من می خواهم با پدرم بروم!با پدرم چه می كنید؟"

یكی از مردان از داخل جمعیت گفت: "برو خونه، پسر. برو پیش مادرت."

اما افسر صدای پسرش و آنچه را كه كه مردم به او گفتند، شنیده بود. چهره اش غمگین تر شد، و شانه هایش در میان ریسمان هایی كه او را بسته بود پایین افتاد. او در جواب مردی كه چند لحظه پیش صحبت كرده بود فریاد زد: "او مادر ندارد!"

پسر خود را از میان جمعیت به جلو كشید. سرانجام به پدرش رسید و از بازوهای او بالا رفت. جمعیت به فریاد زدن ادامه داد: "بكشیدش! او را دار بزنید! این رذل را بكشید!"

پدر پرسید: "چرا خانه را ترك كردی؟"

پسر گفت: "آن ها می خواهند با تو چه كنند؟"

"گوش كن، از تو می خواهم كه كاری برای من بكنی."
"چه كاری؟"

"تو كاترین را می شناسی؟"

"همسایه مان؟ البته."

"پس گوش كن. بدو. برو پیش او بمان. من خیلی زود به آنجا می آیم."

پسرك گفت: "من بدون تو نمی روم"، سپس شروع به گریه كرد.

"چرا؟ چرا نمی روی؟"

"آن ها می خواهند تو را بكشند."

"آه نه، این فقط یك بازی است. آن ها فقط دارند بازی می كنند." زندانی با مهربانی پسرش را از خود جدا كرد و خطاب به مردی كه جمعیت را رهبری می كرد گفت:

"گوش كن، هر طور و هر موقع كه می خواهید مرا بكشید، اما این كار را در حضور فرزند من انجام ندهید"، و به پسر اشاره كرد. "برای دو دقیقه مرا باز كنید و دستانم را بگیرید و به فرزندم نشان دهید كه شما دوستان من هستید و قصد هیچ گونه صدمه زدن را ندارید، بعد از این او ما را ترك خواهدكرد. پس از آن... پس از آن می توانید دوباره مرا ببندید، و مرا هرگونه كه می خواهید بكشید."

رهبر جمعیت موافق بود.

سپس زندانی با دستان خویش پسر را گرفت و گفت: "پسر خوبی باش، حالا، فرزندم. برو پیش كاترین."

"اما تو چی؟"

"من خیلی زود در خانه ام، كمی بعد. برو، پسر خوبی باش."

پسر به پدرش زل زد، سرش را به یك طرف كج كرد سپس به طرف دیگر. برای مدتی فكر كرد. "تو واقعاً به خانه می آیی؟"

"برو پسرم، من می آیم."

"می آیی؟" و پسر از پدرش اطاعت كرد.

زنی او را به بیرون جمعیت راهنمایی كرد.

اكنون پسر رفته بود. زندانی نفس خود را فرو برد و سرانجام گفت: "من آماده ام، اكنون می توانید مرا بكشید".

اما پس از آن چیزی رخ داد، چیزی غیرقابل توصیف و دور از انتظار ...

در یك آن، وجدان همه ی آن جمعیت بی رحم و نامهربان كه وجودشان مملو از تنفر بود بیدار شد.

یك زن گفت: "می دانید چه شده؟ بگذارید او برود."

دیگری با او همراه شد: "خداوند در مورد او قضاوت خواهدكرد. بگذارید برود".

دیگران نیز زمزمه كردند: "آری بگذارید برود! بگذارید برود." و بلافاصله تمام جمعیت برای آزادی او فریاد می زدند.

افسر آزادشده و سربلند ـ كه چند لحظه ی پیش از آن جمعیت متنفر بود ـ شروع به گریه كرد. دستانش را بر روی صورتش گذاشت. و سپس، مانند فردی گناهكار، به سوی جمعیت دوید، و كسی او را متوقف نكرد.

                                                     *************

جواب مسابقه سر سنجاقک بود.جایزه  متعلق به آقای M.M.1911 می باشد. خودشون در کامنتها فرمودند که جایزه رو به شکارچی این زبون بسته ها بدیم.راستش اون موقع که منم برای بار اول این صحنه رو دیدم،نفهمیدم اینا چی هستن.فکر میکردم دونه های تسبیحیه که پاره شده!وقتی پسرم برام گفت که اینا چی هستن وشاهکار خودشه ،ناراحت شدم.دیدم چند تای دیگه هم گذاشته بود تو شیشه، که  اونها رو هم سر از تنشون جدا کنه. جایزه هم داره واقعا!!!